Γιατί το Θέατρο είναι απαραίτητο στο σχολείο
Δεν τυγχάνω μόνο θεατρόφιλος αλλά και ερασιτέχνης ηθοποιός με πλήθος συμμετοχών σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις, κατά συνέπεια λοιπόν δεν γράφω αποστειρωμένος από το Θέατρο για το θέατρο. Αναγνωρίζω και επιβεβαιώνω τα πολλαπλά οφέλη της τέχνης και της διδασκαλίας των καλλιτεχνικών μαθημάτων στο σχολείο. Συγχρόνως όμως επιθυμώ και τα παιδιά μου να μυηθούν στον ίδιο τρόπο σκέψης και να βάλουν και αυτά το λιθαράκι τους στην προαγωγή της Τέχνης και του πολιτισμού.
Και πώς θα επιτευχθεί αυτό; Μέσω της καλλιέργειας της καλλιτεχνικής παιδείας από τους θεατρολόγους, τους μουσικούς και στο σύνολο τους εκπαιδευτικούς των καλλιτεχνικών. Γιατί το σχολείο είναι η μικρογραφία της κοινωνίας και η άμεση επαφή με τις τέχνες καλλιεργεί τον δημιουργικό τρόπο σκέψης και την ελευθερία της έκφρασης. Είναι γεγονός ότι τα παιδιά εκφράζονται καλύτερα μέσα από το παιχνίδι και η θεατρική αγωγή συμβάλλει σε αυτό μέσα από τη μίμηση χαρακτήρων και τις αυτοσχέδιες θεατρικές παραστάσεις.
Το μάθημα της θεατρικής αγωγής οξύνει το δημιουργικό πνεύμα, εντείνει την αυτοκριτική και την κρίση γενικότερα. Τα παιδιά αισθάνονται ελεύθερα να δημιουργούν και να εκφράζονται δίχως το άγχος της εμπέδωσης του μαθήματος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που αντιμετωπίζουν την διδασκαλία της θεατρικής αγωγής σαν «διάλειμμα» από την σχολική καθημερινότητα των άλλων μαθημάτων.
Μέσα από τις θεατρικές τεχνικές τα παιδιά καλλιεργούν τον σεβασμό, την εμπιστοσύνη και την συνεργασία αφού αναγνωρίζουν τις δυνατότητές τους εντός του σχολικού πλαισίου, γεγονός που ενδυναμώνει την αυτοεικόνα και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Για τον λόγο αυτό το μάθημα των θεατρολόγων κατέχει ορθώς θέση στα προγράμματα ειδικής αγωγής μιας και έχουν αποδειχθεί και επιστημονικά οι ευεργετικές ιδιότητες του και στον αυτισμό. Εξάλλου και πλήθος άλλων σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών διατηρούν το μάθημα της θεατρικής αγωγής στα κύρια και βασικά μαθήματα του σχολικού κορμού.
Στην ερώτηση τι σχολείο επιθυμώ για τα παιδιά μου.. η απάντηση είναι απλή. Οραματίζομαι ένα σχολείο όπου οι μαθητές αλλάζουν μέσα από την τέχνη, διαδρούν και το βασικότερο μαθαίνουν παίζοντας. Ένα σχολείο στο οποίο τα παιδιά οικοδομούν την αυτοεκτίμηση και τις επικοινωνιακές τους δεξιότητες και υιοθετούν τον σεβασμό στη διαφορετικότητα κατά τα πρότυπα της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης.
Δεν επιθυμώ ένα απαρχαιωμένο δημόσιο σχολείο μόνο με τα παραδοσιακά ακαδημαϊκά, γνωστικά αντικείμενα δίχως καμιά επαφή με τις τέχνες. Και είμαι βέβαιος πως όπως και εγώ έτσι και η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη συμμερίζεται και λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος.
