«Εθνικό Σύστημα Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, Κατάρτισης και Δια Βίου Μάθησης, ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία της Οδηγίας (ΕΕ) 2018/958 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 28ης Ιουνίου 2018 σχετικά με τον έλεγχο αναλογικότητας πριν από τη θέσπιση νέας νομοθετικής κατοχύρωσης των επαγγελμάτων (ΕΕ L 173), κύρωση της Συμφωνίας μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας για το Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας και άλλες διατάξεις»

Ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε,

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Έλκοντας την καταγωγή μου από τα μαρτυρικά Καλάβρυτα, θα ήμουν ο τελευταίος που θα συμφωνούσα – πόσω μάλλον θα ψήφιζα οποιαδήποτε συμφωνία θα υπομόνευε τις δίκαιες απαιτήσεις είτε του Ελληνικού λαού είτε των Ελλήνων πολιτών που έχουν πληγεί από τα ναζιστικά εγκλήματα.

Γι’ αυτό μελέτησα ενδελεχώς τη συμφωνία πριν αποφασίσω να την υπερασπιστώ.

Τα δεδομένα είναι τα εξής:

Η σύμβαση που υπεγράφη και από τα δύο κράτη προβλέπει ρητά

α) ότι δεν έχει καμιά σχέση και ουδόλως αφορά στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων

β) ότι και τα δύο κράτη όποτε κρίνουν ότι είναι σκόπιμο ή χρήσιμο διατηρούν ακέραιο το δικαίωμα υπαναχώρησης από τη σύμβαση και διάλυσης της συμφωνίας και μάλιστα αναιτιολόγητα.

Αυτά είναι τα δεδομένα. Όμως, ας μιλήσουμε ειλικρινά, γιατί το ζήτημα δεν προσφέρεται για εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων.

Η θέση της Γερμανίας ήταν και είναι σταθερά η ίδια. Αρνείται την υποχρέωσή της για αποζημιώσεις προς το ελληνικό κράτος. Αυτό δεν έχει αλλάξει.

Αλλά αυτή η στάση των γερμανικών κυβερνήσεων ούτε επηρέασε ούτε μας έκανε ποτέ να παραιτηθούμε από τις δίκαιες αξιώσεις μας. Αντιθέτως, η Ολομέλεια της Βουλής με ευρύτατη πλειοψηφία αποφάσισε η ελληνική κυβέρνηση να συνεχίσει τον αγώνα μέχρι δικαίωσης.

Συνεπώς, όσοι ψηφίσαμε υπέρ της συμφωνίας και δη ο ΣΥΡΙΖΑ που υπέγραψε τη σύμβαση δε δικαιούμαστε να λέμε ότι αν η Γερμανία δεν αποδεχτεί με ρητή δήλωση την υποχρέωσή της για αποζημιώσεις από τα ναζιστικά εγκλήματα, θα πρέπει να υπαναχωρήσουμε και να καταγγείλουμε τη σύμβαση.

Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ το πιστεύει αυτό, γιατί δεν το έθεσε ως προϋπόθεση για την υπογραφή της συμφωνίας;

Ξαναείπα κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται και να χρησιμοποιεί τον πόνο των συγγενών των θυμάτων.

Κλείνω με μια σκέψη.

Πιστεύετε κυρίες και κύριοι συνάδελφοι ότι η τεράστια πλειοψηφία των νέων της Γερμανίας γνωρίζει πραγματικά σε όλες τις διαστάσεις του το έγκλημα που έχουν διαπράξει οι παπούδες τους στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο και σε όλα τα μαρτυρικά χωριά;

Το θεωρώ πολύ δύσκολο – για να μην πω αδύνατο.

Ε, το Ίδρυμα αυτό δίνει σ’ εμάς τη δυνατότητα να φροντίσουμε να μάθουν τα Γερμανόπουλα τα εγκλήματα του ναζισμού στη χώρα μας. Να τους πάμε στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο. Να δουν από κοντά, να αισθανθούν, να νοιώσουν τον πόνο που προκάλεσαν οι πρόγονοί τους.

Και έτσι ΙΣΩΣ αισθανθούν και αντιληφθούν αυτοί οι νέοι την άδικη στάση των κυβερνώντων τους και υπερασπιστούν κι αυτοί τα δίκαια αιτήματα του Ελληνικού κράτους και των συμπολιτών μας.

Σας ευχαριστώ.