«45 χρόνια μετά»
17/11/2018
Έχει νόημα σήμερα να συζητάμε για το Πολυτεχνείο; Τι μένει 45 χρόνια μετά από εκείνες τις ημέρες του Νοέμβρη; Και τι μπορείς να πεις στη νεολαία μας σήμερα;
Στις 17 Νοεμβρίου 1973, οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο γίνονται ο καταλύτης για την ανατροπή της δικτατορίας. Βάζουν το δικό τους λιθαράκι στους αγώνες του έθνους για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία. Λίγους μήνες μετά, τον Αύγουστο του 1974, μία νέα εποχή θα ξεκινήσει για την Ελλάδα, αυτή της μεταπολίτευσης. Το δημοκρατικό πολίτευμα και οι ελευθερίες αποκαθίστανται. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τιμωρεί τους πρωταίτιους του πραξικοπήματος. Νομιμοποιεί το ΚΚΕ. Και κυρίως, κάνει ένα ιστορικό βήμα για την πρόοδο της χώρας, εντάσσοντάς την ισότιμα στους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας με σκληρές διαπραγματεύσεις, με δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Βάζει δηλαδή τις βάσεις για την πραγματική της ανεξαρτησία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου που τον διαδέχθηκε συνέχισε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, διευρύνοντας τις δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις. Η νέα γενιά συμμετέχει ενεργά στις δημοκρατικές διαδικασίες στα πανεπιστήμια. Τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν οι επόμενοι πρωθυπουργοί. Εμβάθυναν το δημοκρατικό μας πολίτευμα και οδήγησαν τη χώρα σε δεκαετίες ευμάρειας.
Κάτι όμως δεν πήγε καλά. Παρ’ ότι η δημοκρατία λειτούργησε, τα φαινόμενα διαφθοράς, ο κρατισμός στην οικονομία, η λογική της ήσσονος προσπάθειας και της μετριότητας στην παιδεία, οι ψεύτικες υποσχέσεις, ο λαϊκισμός και ο υπέρμετρος δανεισμός χωρίς αναπτυξιακή λογική, δεν αντιμετωπίστηκαν επαρκώς. Οι παράγοντες αυτοί οδήγησαν στην κρίση. Όλοι σήμερα το αναγνωρίζουν. Ακόμα και η τωρινή κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, αφού διακινδύνευσε με την άφρονα πολιτική της την παραμονή της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, υποσχόμενη ψέματα, λαϊκίζοντας στο έπακρο και ζημιώνοντας την οικονομία με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, αναγνώρισε τέλος το προφανές – όσο και αν οι ιδεοληψίες της την εμποδίζουν να πραγματώσει: Χωρίς παιδεία και ανταγωνιστική οικονομία, εθνική ανεξαρτησία, ισότιμη συμμετοχή στην Ευρώπη και προκοπή δεν νοείται.
Στα πανεπιστήμιά μας τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται φαινόμενα εκφυλισμού. Πλάι στους σκληρά μοχθούντες καθημερινά φοιτητές και πανεπιστημιακούς μας, που παραμένουν πιστεύω η σιωπηρή πλειοψηφία και δεν θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό, εμφανίζονται ομάδες δήθεν αντιεξουσιαστών, στην ουσία όμως λάτρεις της πιο ωμής εξουσίας, της βίας κατά συμφοιτητών και πανεπιστημιακών δασκάλων. Τα περιστατικά γνωστά, δεν θέλω να τα επαναλάβω. Και είναι εξοργιστικό ότι έχουν την ανοχή της παρούσας κυβέρνησης που έχει κατασυκοφαντήσει και την ιδέα της αριστείας.
Πιστεύω όμως ότι η πλειοψηφία της νεολαίας μας, στα πανεπιστήμια και στην κοινωνία, εμπνέεται σήμερα από φιλελεύθερες και δημοκρατικές ιδέες. Αντιλαμβάνεται ότι αν δεν σπάσουμε τα δεσμά της μετριότητας, του κρατισμού, της γραφειοκρατίας και της υπερφορολόγησης, των εμποδίων δηλαδή για την οικονομική ελευθερία, δεν θα υπάρξει πραγματική ανάπτυξη και ευημερία στην πατρίδα μας. Οι ψεύτικες υποσχέσεις για διορισμούς στο δημόσιο δεν οδηγούν πουθενά, μόνο σε νέα δεσμά μνημονίων μακροπρόθεσμα. Και δεν θα επιστρέψουν στην πατρίδα με ψέματα όσοι από αυτούς αναγκάζονται να φύγουν για το εξωτερικό. Το λένε άλλωστε και οι ίδιοι: «φεύγουμε, γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να προκόψουμε και να ευτυχίσουμε εδώ».
Οι αγώνες και οι εξεγέρσεις των νέων σήμερα θα είναι κατά των παραγόντων που μας οδήγησαν στην κρίση. Παιδεία και ελευθερία με βία και ανομία δεν μπορεί να συνυπάρξει! Η Ελλάδα της ευμάρειας, της αριστείας και της προκοπής είναι αυτή που αξίζει στη νεολαία μας! Εμπρός για τα Πολυτεχνεία της νέας εποχής!
